Tasmania, the holiday state

april 07, 2018

Tasmania, the holiday state

Elk nummerbord heeft hier een slogan. Zo hebben de meeste mensen in Tasmanië, the holiday state erop staan. Wij snappen wel waarom. Inmiddels hebben we de holiday state verruild voor Victoria. Wat ons betreft net zo goed een holiday state.

Tasmania

Na het harde werken hebben we nog 2,5 weken rondgereisd. We zijn begonnen in het noorden, zijn via de westkust, door het centrum, naar het zuiden en de oostkust geweest. Alle namen zullen we jullie besparen.

Onze route, Tasmanië is trouwens 3,5x zo groot als Nederland

De eerste nacht slapen we bij een Fiji-achtig strandje. Het is koud, maar dat mag (dan nog niet) de pret niet drukken. We eten buiten met zee zicht en kruipen 's avonds nog lachend onder de wol in de camper. Die nu trouwens eigenlijk echt af is!

Via een prachtige kust weg rijden we richting het westen. Het gedeelte waar bijna niemand woont/is. We kopen nog even de laatste boodschappen. Blikvoer zoals Dirk dat noemt, zodat we een tijdje zonder supermarkt kunnen.

De westkust staat bekend om zijn kou en zijn regen. Wat het landschap erg groen maakt. Aangekomen bij de westkust blijkt het inderdaad erg koud te zijn. 16 graden! Dit is wel even wennen. De lange broek komt tevoorschijn, gelukkig hij past nog!

Buiten eten zit er niet meer in, koken binnen in de bus is niet ideaal. Maar ook dit heeft zijn charme.

We rijden een prachtige weg, wat voor ons echt het hoogtepunt van Tasmanië was. Eindeloze wegen, zonder tegenliggers, over zand uiteraard, met elk half uur ander landschap. We parkeren regelmatig voor een kopje koffie met prachtig uitzicht.

"Als Nederland heuvels had dan zag het er zo uit"

Nederlands-verrassing-pakket van onze vrienden, inclusief stoofwafels!

Op een gegeven moment zien we: volgende benzinepomp over 178 km. Waarop Dirk zegt: "dat doen ze alleen maar zodat je hier nog gaat tanken". Na 25 min. verder rijden komen we er echter dat dat niet de reden was en dat we dus weer terug moeten willen we de volgende benzinepomp halen, ach er zijn vervelendere plekken om langs te moeten rijden.

Er gebeurd hier zo weinig dat er ook nauwelijks campings zijn. We besluiten dus onze eigen camping te creëren en ergens een zijweg te nemen en hier te parkeren in de bush. Een paar krasjes extra op de bus verder vinden we een prachtig plekje!

Ochtendmist tussen de bergen

Groen, groener, groenst

De volgende dag rijden we het regenwoud in. Wauw! Varens van 3-4 meter hoog. Het is werkelijk prachtig hier! De weersvoorspelling is alleen zo dat we snel door willen. We willen naar Cradle Mountain national park. Wat zo hoog ligt waardoor je hier eigenlijk alleen leuk kan wandelen bij een hoog druk gebied over heel Tasmanië. We vertrekken in de mist, maar als we aankomen is het droog en alleen maar hoge wolken! We trekken de wandelschoenen aan en beginnen aan een leuke hike. Via prachtige bergen komen we aan de top. Met uitzicht over meerdere meren, bergen, meren in bergen, bergen in meren, noem maar op.

Dirk: "zie je die billen daar?" Steef: "Bedoel je de bergen daar?" Dirk: "Ja, daar stroomt een watervalletje doorheen" Steef: "Sorry Dirk ik zie dat er echt niet in."
Dus zoek de billen met waterval er door heen... De winnaar krijgt eeuwige roem.

We hebben de smaak te pakken en trekken de volgende dag weer de wandelschoenen aan. Voor een 3 uur durende wandeling dwars door het regenwoud. In dit regenwoud regent het 3 meter per jaar! Voor de vergelijking er valt 796 mm per jaar in Groningen! Uiteraard lopen we door de stromende regen, but who cares, we zijn in het regenwoud!

We rijden langs prachtige meren, waar we regelmatig even relaxen, of de nacht door brengen. De avonden zijn koud, dus zonder kampvuur niet te doen. Gelukkig is Dirk pyromaan dus aan vuur geen gebrek.

Uiteraard slaan we de hoofdstad Hobart niet over, hier drinken we de nodige biertje op st. Patrick days, waar het opeens wél weer 30 graden is! Toch kopen we extra truien, de voorspelling is regen en kou. En dat merken we, de laatste week Tasmanië zitten we vooral in de regen en hebben we het koud. Steef krijgt griep en Dirk is even zijn reislust kwijt. Dus we boeken een airbnb! Hier beseffen we ons hoe erg we ons airbnb host zijn van Groningen missen.

We rijden door naar het Tasman National park. We zetten de wekker om 6 uur en doen de wandelschoenen er weer bij aan. We wandelen via een steile weg naar Shipstern Bluff. Hier zien we 5-6 meter hoge golven. Wat een kracht! We aanschouwen dit natuur spektakel meer dan een uur, voor we terugwandelen naar de top.

Hieperdepiep

Dirk zijn verjaardag vieren we op z’n Dirks. Met drank. We ontbijten met een champagne ontbijt, doen een wijnproeverij en gaan naar de bier craft bar. Helaas was de birthday boy niet zo lucky en brak zijn surfboard doormidden, de zee was iets te krachtig...

Tasmanië is een prachtig eiland en we hebben hier een ontzettend goede tijd gehad. Maar we zijn er wel achter gekomen dat we ons hier niet willen settelen.

Terug op het mainland komt meteen een andere settle mogelijkheid. Steef heeft een sollicitatiegesprek als fysiotherapeut in de bergen 45 min van Melbourne. En ze wordt direct aangenomen!

Na heel lang twijfelen hebben we besloten het niet te doen. De locatie is verre van ideaal. En hier werken ten opzichte van in Nederland heeft weinig voordelen, behalve het salaris en de baangarantie voor 2 jaar (inclusief visum!) Maar we zijn niet naar Australië gegaan om rijk te worden. We willen elke dag, of zo vaak mogelijk, kunnen surfen en lekker genieten van het buitenleven bij zee.

Surfcoast, Victoria

De afgelopen twee weken hebben we rond Geelong gehangen. We hebben gewoond in een huis, waar we op een hond en een kat hebben gepast. Het huis waar we woonden had een jacuzzi! En was op 20 min rijden van een surfstrand! Bit of paradise dus.

We zijn meerdere keren naar de surf wedstrijd bij Bells beach geweest en hebben we pro’s in actie gezien! Super leuk. Het was de laatste wedstrijd van surf legend Mick Fanning, hij is een Australiër, dus de sfeer zat er goed in! Super leuk om mee te maken.